Batan her güneşle beraber sona doğru, sonsuzluğa doğru bir adım daha yaklaşırken. Geçen günlerin bir ıstıraba dönüşmesi, Rabbimize layık kul, habibine layık ümmet olamamanın getirdiği yürek yangınları bir noktada yaşam içerisindeki hatalarımızı tetiklerken, samimiyetten ve ihlastan uzak amellerimizin girdabında sürüklenirken, yolumuzun doğruluğu hakkında kendimizden emin ifadelerle savunmamız, bunu yaparken nefsimize yan çıkarak hatta şeytanın telkinlerini tutar şekilde amel ve davranışlarla, kendimizi aldatmanın yine kendimize yapılan büyük bir hata olarak nitelendirebiliriz. İman filizlerinin gönüllerimizde yeşermesi için şuurlu hareket etmenin önemini biliyor olsak da bu uğurda yapılması gerekli hal ve hareketleri bir fiil uygulamalı. Yapılan hatalar tekrarlanmamalı. Kararan ve katılaşan kalplerimizi tövbe-istiğfarlarla ve gözyaşlarımızla arındırıp yumuşatmalı temizlemeli. Anı yakalamalı, değerlendirmeli aşkla, şevkle, takvayla, ihlâsla Rabbimizin dostluk denizinde kulaç atmalı. Dostluğunu kazanmalıyız inşallah. Esasında geçen her güne sevinmeli miyiz? Üzülmeli miyiz? Sonuç itibariyle "Dünyada amel var hesap yok. Ahirette hesap var amel yok" diyerek özetleyebiliriz.
Ya Rabbi! Rızan istikametinde bir şeyler yapmaya çalışırken yaptığımız hatalar, biliyorum ki bu aydınlık iklimlerin doğmasına engel. Ama Senden başka kapı da yok... 'Allah’ım bahtına düştüm!' deyip sızlanan ve 'Ne olur, insanlar Seni tanısın, Sana inansın!' diyenler adına ben de dergahına yüz sürüyor, diliyor ve dileniyorum: Bizi kendimizle bırakma...
RıZa BeRKAN GÜLER - 13/09/2009
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta