Allah'ım Şiiri - Ertuğrul Bolten

Benim senden başka hiç kimsem yokmuş Allah'ım
her derdim de sana sığındım
ve her sevincim de kapını çaldım.
Kabem yüreğim, içinde sen varsın biliyorum
bu yüzden elim yüreğim de ve bu yüzden
elimi oradan hiç çekmiyorum.
Yaralıyım yaralarım derin ve yükü çok ağır
yavaş yavaş arınıyorum geçmişim den
yavaş yavaş çıkmaya çalışıyorum bendeki ben den.
Geçmişim deki hatalarım ve yapılanlar ağır geliyor
bazen boğuluyorum yaşanmışlıklarım da.
Olsun diyorum, olsun...
Sonra yakıyorum bir sigara,
çekiyorum ciğerlerimin dibine kadar
Tüm sinir stresim dumanlara sarılıyor.
Öyle bir efkar salınıyor ki yüreğime sorma...
Söyleyemediklerim yakıyor içimi
yangınımı hüzünlerim körüklüyor
Ve ben sana sığınıp,
gözyaşlarımı döke döke söndürmeye çalışıyorum.

Cansız eşyalar dostum oldu Allah'ım.
Kağıt, kalem, masa ne varsa sırdaşım.
İyi niyetlerim den çok canım yandı
bir tek can yanıklarım sığmıyor yüreğime.
Benim senden başka kimsem yokmuş Allah'ım,
bunu neden anlamamışım bu yaşıma kadar.
Çoğu zaman ağır geldi yüküm aldırmadım,
kalemime sığındım sırlarımı mürekkebin de sakladım.
Zor zamanlar güçlü insanların kuluçkasıymış
belki fazlaydım bu hayata belki de eksik anlayamadım.
Bu yüzden ses etmem, bu yüzden susarım
ve bu yüzden kağıtlara sarıp sarmalarım yükümü.
Ancak bu şekilde hafif gelir yüreğim bedenime.
Dalabilirsem dipsiz kuyularıma deliksiz bir uyku çekerim.
Sessizliğin ortasında sırtımı yalnızlığa dayar
huzurun kollarında saatlerce dinlenirim.

Çok hırpalanmışım çaresizmişim Allah'ım.
Aslın da çaresizliğin ne olduğunu da iyi bilirim,
ama görmek istemem,
kimselere de göstermek istemem.
Öyle büyüdüm ve öyle büyütüldüm
kötülük öğretilmediki bana mayam da yok!!!
Kimseye kıyamadım, kendimden başka
kimse de teşekkür etmedi görmedi zaten oda bambaşka.
Yüreğim öyle ezildi ki bu kahbelerin dünyasında
acı nedir bilmem, bilirim de kimselere demem.
Hani baş ağrısı, diş ağrısı gibi değil
bir çift söz acıtıyor be Allah'ım.
Bunca acı, bunca stres, kötülükler, haksızlıklar
At at dolmadı içim ve içimde ki o koca yüreğim.
Görüyorsun ya Allah'ım baş etmem çok zor.

Ama olsun sigaram var birde zippo çakmağım
ve her an sorgusuz sığındığım yaradanım.
Yakıyorum bir sigara çekiyorum,
seyre duruyorum soysuzları.
Sonra gömüyorum yine kendimi kendi dünyama
beynimin kıvrımların da özgürce dolaşıyorum.
Yoruldum mu? Uzanıyorum iyi niyetlerime.
Bir ruya görüyorum ki ruyalarımın için de sorma.
Allah'ım ölünce kefen istemiyorum.
Karaladığım kağıtlara sarsınlar beni,
söyleymediklerimle koysunlar senin huzuruna.
Biliyorum ki gerçek sensin, gerisi yalan bu dünya da.
Sonra ...
Sonramı ?...
Sonrasını boş verdim.
Zaten toprk olmayacakmı bu beden.
İsterlerse yüreğimi alıp üstün de tepinsinler
paramparça etsinler umurum da değil.
Ne mermerden bir saray yapsınlar,
ne de bir taş koysunlar mezarıma istemem.
Yazdıklarım dan bir sayfa koparır,
kalemimle saplarlarsa toprağıma ne ala ...
yeter bana, yeter...