Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Duyarlı yüreği kutlarım
Yerine göre en güzel dua ve beddua...Haketmiş söylenen... Kutlarım. Güçlü bir ifade...
Ben sevmiştim seni,
Kır çiçeklerine benzetirdim gülüşünü,
Yüzüme baktığında bahar dolardı içime,
Hele o gözlerin yok mu? Okyanus bakışın,
Adını tutku koymuştum, özlem,
Şimdi ise; sadece yalansın yalan.
________________
yüreğinize sağlık, kaleminiz daim olsun...
saygı ve selamlarımla...
Haketmeyene verilecek en büyük ders unutmaktır.Rabbe havale etmek ise en güzeli.Yüreğnize sağlık.
Çok duygusal ve acı dolu bir şiir yüreğinize sağlık.
harikasınız
çok güzeldi yazan yüreğe selam olsun
saygılar kaleminize
Karaman lı Aşık Çağlari
Ben sevmiştim seni,
Kır çiçeklerine benzetirdim gülüşünü,
Yüzüme baktığında bahar dolardı içime,
Hele o gözlerin yok mu? Okyanus bakışın,
Adını tutku koymuştum, özlem,
Şimdi ise; sadece yalansın yalan.
YÜREĞİNİZE SAĞLIK ÇOK BEĞENEREK OKUDUM BU ŞİİRİNİZİ ..SAYGILAR..
Ben sevmiştim seni,
Bir damlaydın bakışlarımdan süzülen,
Nabzımda atan candın an ve an,
Hülyalarımdın yalnız gecelerimde,
Gök kuşağı rüyalarımdın düşlerimde,
Sıcak bir simidin susamıydın esirgediğim,
Demli çayın şekeriydin tat veren,
İnadımdın hayata karşı koyduğum,
Sabrımdın, kem sözlere sustuğum,
Sen benim çıplak bedenimi saran sevdam,
Gülümseyerek uyandığım günüm,
Avaz, avaz şarkılar söylediğim mutluluğum,
Yokluğuna dayanamayacak korkumdun!
Hani bazen dalardım gözlerine de;
Beni çok mu seviyorsun diye sorardın?
Peşinden de sarılır sıcak, sıcak bende derdin;
Peki söylesene şimdi nerdesin?
Oysa ben sana aşkım, hayatım demiştim,
Şimdi ise; Sadece Allah hak ettiğini versin
Ben sevmiştim seni,
Bir damlaydın bakışlarımdan süzülen,
Nabzımda atan candın an ve an,
Hülyalarımdın yalnız gecelerimde,
Gök kuşağı rüyalarımdın düşlerimde,
Sıcak bir simidin susamıydın esirgediğim,
Demli çayın şekeriydin tat veren,
İnadımdın hayata karşı koyduğum,
Sabrımdın, kem sözlere sustuğum,
Sen benim çıplak bedenimi saran sevdam,
Gülümseyerek uyandığım günüm,
Avaz, avaz şarkılar söylediğim mutluluğum,
Yokluğuna dayanamayacak korkumdun!
Hani bazen dalardım gözlerine de;
Beni çok mu seviyorsun diye sorardın?
Peşinden de sarılır sıcak, sıcak bende derdin;
Peki söylesene şimdi nerdesin?
Oysa ben sana aşkım, hayatım demiştim,
Şimdi ise; Sadece Allah hak ettiğini versin
kutlarım çok güzel bir şiir okudum usta kaleminizden
Adnan,delilerin delisi
şimdi deme ki sen kendine bakkkkk
huuuuuu
biliyorsun bu şiir başlığını ilkk
hatırladın mı
bu başlık değişti sonradan
sebeb olmuştu tanışmamıza
gün vs şu bu hani pek de işim olmaz
bazı şeyleri sana derken üzülürsün naziksin yaralanırsın biliyorum
yine de hani bir jest babında
babalar günün kutlu olsun
güzel ömrün olsun
yoksa benim deli oluşumu bile bile
can havliyle imdatt dediğim zamanlarımda
kimmm yanımda durucakk..
bak gördünb mü menfaatçi bir insan olarak ne rezil şeyler yazıyorum..kendim için yaşa diyorumm he he..
yaşasın delilik...
Duygusal yönü ağır bir çalışma..Ama gerçekten samimi duygularla yazıldığı belli..Keyifle okudum bu güzel eseri...Yüreğinize sağlık Adana bey, kaleminiz daim olsun.
Sevgi ve saygılarımla
Bu şiir ile ilgili 33 tane yorum bulunmakta