Allah Duyuyor Şiiri - Faruk Atıcı

Hayatımın istatistiksel olarak belki de tam ortasında birşeyler fark etmeye başladım.
Bunun bana has bir özellik olmadığını da eklemek ile beraber size anlatmaya çalışacağım.
Anladım! İnsan ne zaman daralsa, ne zaman tamamen yardıma muhtaç bir hale gargolsa, hemen Allah'ını arıyor.
Kısa keseceğim. Zaman kısıtlı. Bu konu sizi ilgilendirmiyor...

Dedim ya insan sıkışınca yaradanına bir çocuk gibi ağlıyor, bana yardım et dercesine.
Bazıları bebek gibi anlatma yeteneğinin henüz gelişmediğini bildiği duygusu ile
Bazısı konuşmayı yeni çözmüş çocuk gibi kelime kelime
Bazısı da diksüyonlu ama ürkek.
Farketmez ki Allah herkesi anlıyor ve duyuyor.

Ben ise herkesten biraz farklı, tarihteki figürlerin yaşam izleri ile çok paralel,
Duygu ve gerçekliklerin giriftar olduğu hayatımda bu durumu yeni farkettim.

Düştüm garabet sokaklara, düştüm aşklara, borçlara, ayrılıklara, hedeflerin hepsi karavana.
Oysa fiziksel dünyamda herşeyin böyle gitmemesi gerekirken, burun deliklerim seviyesinde düştüm bataklıklara.
Ölümü de hissettim, utanmayı da,
Çaresizliği ve tüm karakterimin düşen yıkılan karizmasını da.

Yardım dedim !
Yardım Allah'ım...
Ve beni duyan bir Allah vardı o foseptik çukurunda...
Ama ne olduysa her seferinde bir kez daha orada buldum kendimi, her yardım et dediğim de bir kere daha kurtardı beni.
O kadar yaşadım ki bunu, başkasına anlatsam inanmaz yanından kovardı beni..

Her kurtarışından sonra aynı duygu ile ona ilk anki gibi yalvarmayı denedim,
O motivasyon imkansız.
Sonra kendimi bir sahtekar gibi hissettim.
Hep sıkışınca arayan bir insan gibi...

Bu üzüntüyü içimde hissederken ve buna çare ararken
Yine imdadıma o yetişti.
Dedi ki ey kulum.
Sıkıştığında yardım iste.
Feraha erince şükret.
Bu sana yeter.

Son bir not.
Herşeyi Allah'tan isterken olmayanlar için üzülme, çünkü hiçbir baba çocuğunun o minik zekası ile kendine zarar verecek isteklerini kabul etmez!
Aklından geçeni biliyorum.
Ama maalesef bu bir rastlantı yada şans değil...