Allah Dostları Şiiri - Funda Şengül

Nice evliyalar,Allah dostları gelmiş geçmiş şu yeryüzünden
O sultanlar sultanı İbrahim Edhem ki iğnesini balıklara getirten
Dünya sultanlığını terk edip maneviyatı seçen,Yaradan’ı yar edinen
Gönüllerin sultanı manevi sultan olan,İbrahim Edhem

Yıllarca Taptuk dergahına bıkmadan odun taşıdı
Bu kapıdan odunun bile eğrisi giremez diye çırpınırdı
Anlamadı piştiğini, uzlet etti,pişmanlıklarla okudu şiirlerini
Hayvan ölür insan ölmez dedi yüzyıl sonra açıldı kabri
Sanki dün vefat etmiş gibiydi, haklıydı, o Yunus Emre idi

Şemsettin’i zincir zoruyla getirtti kapısına Hacı Bayram-ı Veli
Kibrini kırmak için, layık olmak adına, köpeklerle yemek yedi
Hocası ‘ak oldun pak oldun Akşemsettin oldun artık dedi
O Allah dostu idi tabipler tabibi, İstanbul’un manevi Fatihi

Dostluk için yanıp tutuştu dua etti yıllarca Allah dostu istedi yanında
Allah’ım başımı koyuyorum o dostluk için, yeter ki bir dost yolla bana
Duaları kabul oldu sonunda Karaşems kavuştu Mevlana’sına
Başını verdi o yüzyıllardır hala söylenen bu büyük Allah dostluğuna

Kadı Mahmud’du ‘okudum ama neden Yaradan’a uzağım hala’ dedi
Kadılığı terk edip sırmalı kaftanı ile ciğer sattı, kırdı mağrur kibrini
Aşkından abdest suyunu gönül ateşinde yaktı, pişen asıl onun yüreğiydi
Sultanların ardından yürüdüğü Üsküdar’ın gülü Aziz Mahmud Hüdai

Allah’ın ne veli kulları ne dostları konup göçmüş şu yeryüzünden
Var mı ki artık manevi sultanlık için tacını tahtını terk eden
Kaldı mı ki artık öyle zincir zoruyla Allah yoluna getirten
Sor bakalım var mı artık kullar arasında içten bir Allah diyen...