Alkolik Aşk Şiiri - Ragıp Diler

alkolik bir iyilik yaptım kendime,
gözyaşlarıma esrar sarıp en gizleştim,
gözkapaklarımı sonsuza dek kapatacağım bugün,
eğer bugün sonsuz olursa kapatacağım,
kör bir bıçak sadece kesmek istediğini keser aslında,
yarını olmayan dokuma bir halıydım gökyüzünde,
yeryüzüne serilirsem kaçacaktı tüm büyüsü,
her anahtar her kapıyı neden açmıyordu oysa,
seninle benim medeni bir hukukumuz eksikti,
avukat sen oluyordun, ben müvekkili,
avukat ben oluyordum, sen müvekkilim,
her seferinde aynı hücreye konuluyorduk sonra,
aynı tünellerden kaçış hikayelerimizi anlatıyorduk günlüklerimize,
sen latin alfabesi kullanıyordun, ben mors alfabesi,
alt yazılı bir film gibiydik aslında,
seni seviyorum diyordum, bunu anlatamıyordu hiçbir alfabe,
ve biz tünelin sonuna geldik sevgilim, artık geri dönmeliyiz hücremize,
iki ayrı demirden yatağımız vardı,
biz onları birleştirip rahat bir uyku uyuduk dün gece..

alkolik bir kötülük yaptım kendime,
gözyaşlarıma seni sarıp renksizleştim,
ve alkol kan ile yerini değişti,
promilim ne kadar fazlaysa o gün o kadar güçsüzdüm,
göz renklerini bilmiyorum, renkleride bilmiyorum artık,
cümlelerim eksik kalıyor artık, tüm öznelerimi yitirdim,
en güzel kabuslarda.
benim rüyalarım bir nikotin bağımlısının biyografisiydi,
ve uyuma nedenim olurdu katran rengi gece,
varyantın büyüsündeydi göz kamaşmalarım,
ben en basit bir makinaydım kama gibi,
oysa varyant sadece egeyi güzel gösteriyordu,
sen tüm şehre aşık oluyordun,
bu gece bu şehir sarhoş geldi eve,
kabul edemezdin sanıyordum bir ayyaşı evine,
yanıldım.
yalındım.
kalbime ilave yapılmasını hoş karşılayamadım,
kalbime asılmış demirbaş listesindeydi adın,
gerçek şu ki, listede tek birşey vardı.

alkolik bir konuşma yaptım kendime,
gözyaşlarıma aşkı sarıp ağladım sessizce,
çünkü bir gece ne kadar uzunsa o kadar olurdu aşk,
çünkü bir gün ne kadar uzunsa o kadar bakabilirdim gözlerine,
çünkü bir dakika ne kadar kısaysa o kadar uzundu ömrümüz,
çünkü bir nefes ne kadar derinse o kadar yakındık birbirimize,
deniz, sonsuz bi sevgi bağışlıyordu kara parçalarına her gün,
ve bir deniz asla ölümü tatmayacaktı,
senin kirpiklerinin altında bir denizdim bende,
kaşların çatarsa tsunami oluyordum,
gülerse kaşların mehtap üstüme düşüyordu.