Alkışsız Bir Trajedi Şiiri - Derin Akkurt

Adımın yanına bir dizi rakam iliştirdin.
Kaça böldün, kaça katladın, bilmiyorum.
Kendimi oyuncu olarak bulduğum o sahne,
alkışsız bir trajedi...
Neyi kaybettim, neyi kazandın, bilmiyorum.
Dengeden azade bir sayı gibi,
eksik kaldığım yerden yeniden hesapladın beni.

Adımın ağırlığı,
hiçbir zaman taşınacak gibi değildi.
İçinden sağ çıkamayacağım bir savaşa rıza göstermek,
benim kendimle yaptığım bir anlaşmadır.
Sustukça arttım, büyüdükçe ağırlaştım.
Adımı taşımayan tüm denklemler çözüldükçe,
sen de beni, eksikliklerin içinde hatırladın.

İnsan kendine bir kez ihanet etti mi,
ruhu, pazar yerinde açık artırmadadır artık.
Geri kalan ömründe,
tezgâhta unutulmuş bir nesne gibi avare beklersin;
bir etiketin olur önce,
rakamlar üstüne işlenir.
Elde kalan birkaç anı,
kefeyi dengede tutan birkaç dürüstlük kırıntısı.
Bedenini ölçerler;
göğüs kafesinin üstünde
soğuk bir terazidir yaşamak.

Hangi rafta duracağını bilmeden,
bir sıraya itilirsin.
Uzanan eller, baksana!
Tanımıyorlar seni.
Sadece bir çıkarın tutarlılığını arıyorlar
ve bir kıskaç gibi sıkışıyor etrafında
varlığını kanıtlayan sessizlik.

Bir dolabın boşluğuna asılırsın,
ne bir nefes, ne de bir kimlik;
etiketin kadar varsın,
rakamlar seni söyler,
sen onaylar gibi susarsın.
Bir darağacı gibi, boynunda bekler o incecik iplik.

Görmeyen gözlere mühür,
duyan kulaklara sırsın;
çünkü herkes, eksik bir dünya taşır içinde.
Hiç kimse, toprağın sabrı kadar vefalı değildir.
Göğsünde yokuşu tükenmeyen dağlar,
ve elinde, kıvrım kıvrım yalnızlık.
Boşuna bekliyorsun.
Kimse arama zahmetine girmeyecek.
Unutuldun...
Kabul etsen iyi olur.
Yaptıklarınla, seni kimse anmayacak.