Alkış Şiiri - İlhan İlboğa

Alkış tuttum işte şiire,
Kadınım terk ettin beni

Kendimin hayasızlığı burktu kalbini
Aktığım terin beli kambur, işçiliği aciz
Estiğim rüzgara değsen, ipinde büyük bir cambaz
Bir buluta ver haberini
Beyaz, parçalı
Olsa da olsun
Dilinde inceden işleyen bir umarsızlık
Gramofon tetiği ve soprano bir ses
Aksak ritimde kaybedilmiş
İncir ağacının kökleri ile büyüttüğü yıkımlar kadar

Gitmek, sessizliğin hiçte dölünden değil
İbretinde susamış tedirginliğidir.
Usulca bırakılmalı eşiğine
Ellerinde şahtan bir kalem
Dilde matlaşmış bir kaidesizlikle.
Kapattım işte yine şiiri
Sonrası terkine alkış.
Tembelliğin sürtünsün eteklerime,
Razıyım gelen habere
“Ne olur kalbim alış”

Senden olanı doğurabilmenin dengesindeyim
Soydum dudaklarında suyu
Uyku sakinliğinde iç(erlen) meyi
Ellerin değdiğinden beri rahmim beş duyu
Razıyım emzirdiğim onca çocuk kalana
Sesin değse,ağlayan şiire tutulur alkışım