Alkım Alkım Adımların Şiiri - Selim Erdoğan

Sendin,
Yağmur ertesiydi.
Bulutlardan çıkmış gibiydin.
Öyle diri, öyle belirgin…
Özünden gelen renklerle,
Sırılsıklam bir yalnızlıktan soyunmuş,
Çırılçıplak bir güne…

…

Bense;
Hüznü gömmüş, karanlık sularına.
Yelkenlerine aldanmış,
Mavilerine aldanmış,
Aldanmış gelgitlerine.
Bir serabı yaşarım, azap çölünde…

…

Şimdi sevda, bir rüzgâr…
Serin çağlardan kopup, kum dağlarında esen.
Hasret, her gün, yeniden düştüğüm uçurum.
Şimdi gözlerin, bir bebek feryadı;
Dünyaya ilk açılan bir pencereden sızan.

…

Büyüdükçe küçülen hayaller,
Azaldıkça artan kanaat…
Ve sen; bir dönemeçten nokta kadar görünüp, Yaklaşarak, evrenimiz olan,
Güneşi bırakıp, büyülü gözlerinde,
Issız eteklerinde dönen,
Dünyamız...

…

Bastığın yerlerde zambaklar açar,
Yediverenler karşılar geldiğin yerde.
Kızıl ufuklara mor salkım leylaklar arasından,
Lale Devri’ni, erguvan mevsimini götürürsün, gittiğin yere.
Kuşlar, kanat süzer boşluğa,
Daha canlanır denizler…

...

Sendin,
Yağmur ertesiydi.
Her şeyi bağlıyordun;
Güneşle bulutu,
Dağları, denizleri,
Gözlerimi ve gökleri…
Bir prizmadan geçiriyordun ruhumu,
Âlem, renk cümbüşü oluyordu.
Beyaz odağım sende…
Alkım alkım adımların;
Salkım salkım rüya şimdi…
Gizlim saklım…