Alıştırma Şiiri - Banu Çiftçi

Biraz sessiz yürü,
Sessiz konuş,
Sessiz gel işten eve,
Bu alışmalar hayra alamet değil.
Sesini al benden,
Kokun mesken tuttu zaten hücrelerimi
İşledi sanki tel tel
Usta bir nakkaşın eli.
Bir de, bir de sesinle uğraştırma beni.
Ne çığlığın olsun gecelerimi yırtan
Ne de içimi ürperten fısıldayışın.
Olabildiğince sessiz ol
Koca bir boşluk bırak kulaklarıma,
Varsın uğultular sarsın her yanı.
Yokluğunda ne kadar acı verebilir
Ne kadar canımı yakabilir ki.
Biraz sessiz uyu,
Sessiz ağla,
Sessiz dokun bana,
Bu alışmalar hayra alamet değil.

15/Ekim/’03