Alıştın sen ,
Evet ,alıştın gölgen gibi
Peşinden koşmama.
Kök sarmaşıklar gibi sarmaya.
Gözünün ışığı olmama,
Yudum yudum içtiğin ,
Abu hayat suyu olmama.
Gördüğün en güzel rüya.
Sana kanat çırpan melek,
Yakıcı sıcakta koruyan,
Salkım söğüt dalı olmama,
Alıştın sen!
Sen unuttun kendini bende .
Ben de unuttum kendimi Tanrım’da,
Benim sende, senin de bende;
Yaşamamızı istiyorsun !
Ama bende,ben olmak isterken,
Bak beni yok ediyorsun .
Buna alıştın sen !
Ümran Özlük 2
Kayıt Tarihi : 16.7.2022 23:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsanlardan kimileri almayı severler,vermeyi bilemezler. Bu vermeler zamanla bir alışkanlık ve verenin asli görevi olur.Vermeyi azıcık ihmal etsen sanki dünyanın sonu gelmiş gibi isyan ederler.Ben de hangi konuda olursa olsun vermekten yoruldum ve isyan ediyorum
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!