Mor dağlara kar düştü ay ışığında.
Sessizlik iniltiyle bulaştı.
Geçmişten iki resmin, birde sözün kaldı.
Hani varılıp vurulacaktı hedef güya.
Yüreğime koca bir hançer saplı kaldı.
Kan damladı gözlerimden umutlarıma.
Boynu bükük öksüz kaldı sevdam.
Çekip gittiğinde Beşiktaş iskelesinde.
Gönlümü iskeleye demir atıp bağladım.
Kaç vapur gelip geçti bilmem.
En son el sallayıp ağladığımda.
Alıştın mı dersin? sensiz geçen günlere.
Boynu bükük ve içime sığmayan bir sevda.
Yanıp etrafa saçılan bir duygu her defasında.
Sende çok uzaklarda, başka diyarda.
Ayrı düştüm sevdam, ayrı düştüm.
Tut ki sevmemişsin ve unutmuşsun.
Anılarını silmişsin, hemde hepsini bir –bir.
Ya ben, ben ne demeliyim şimdi satırlara.
Satırlara acılar nasıl çizilir bilmem
Nasıl anlatılır hepsi, büyük aşktı güya.
3 Temmuz 1997
Fikret ÇarkçıKayıt Tarihi : 17.4.2014 16:02:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!