Alıştım yalnızlığa Şiiri - Kemal Yılmaz 2

Azabındayim gecenin
Gündüzün huzurunda
Bir garip bugün deniz
Açık camlardan içeri giriyor
Çam kokusu

Hırçınlığım da kalmadı sabah olunca
Yada geceden kalan
çekilmezlik yok üzerimde

İnadım dan hiç bir şey kaybetmedim
Biliyorum dağ gibi değil derdim
Başardım sayılır unuttum seni

Arada şiir yazmak geliyor içimden
Mısralarla paylaşıyorum her şeyimi

Yazacak o kadar güzel şey varki
Seni yazsam da olur
yazmasamda

Düşlerimden de çıkardım seni
Artık tahta sandalyemin üzerinde kafami dinliyorum sahilde

Cahilce düşüncelerim den eser kalmadi belkide

martılara ekmek atıyorum ara sıra
Yada balik tutarken içiyorum rakımı

E tabiki yaninda mezesi yanlızlığım

Sigaramın ateşinde ısınıyorum bir müddet sonra
Üşümeye başlayınca
Tüylerim diken diken oluyor

Tuttuğum balıkları da salıyorum denize

Saçım sakalim da baya uzadı

kesmiyorum aylardır

Ağardı sanki hepsi

Tutunacak dalım da kalmadı
Zaten

Neyi değiştire bilir bundan sonra olması

Yetiyorum kendime bir şekilde

Zor olsada başa çıkıyorum kader le
Kendimle kavgam benim

Hem duvardan resmimizide kaldır dım

Iyice alıştım yanlızlığa

Sanırım oda bana .......