Alıştım Sensizliğe Şiiri - Ayfer Arı

Nereye baksam gördüğüm hayalinle kavgalıyım şu sıralar..
Nedenini sorma bilmiyorum, sadece sıkıldığım hayattan kaçacak bahane arıyorum.
Sebepsiz gidişlere bahane bulmaktan yoruldum.
Ve bir o kadar da nefret ettim sensiz hayallerin sahte gülücüklerinden.

Gelmeyeceğini bile bile beklemek kadar kötüsü yok şu kahrolası dünyada.
Başkasıyla olduğunu göre göre hayal etmek, ve bedenini alıp, içine beni seven bi ruh yerleştirip yanıma yakıştıracak kadar acizim söz konusu sen olduğunda.
Nasıl bir şey gitmek?
Anlat bana nasıl bir şey yaşam dolu birini adım adım ölüme terketmek?
Biz bitersek ölürdün sevdiğim, sen gittin, şimdi nasıl bir şey ben yokken ölmemek?

"Alıştırma kendine" dedim defalarca "gidersen yapamam" dedim..
"Olsun" dedin sen de "gitmem" dedin..
Söylesene sevdiğim sen şerefine laf ettirmezdin, şerefsizliğin dibine vurmak değil mi şimdi ettiğin?

Şükrettiğim varlığının ardından en edepsiz küfürleri yerleştirdim lügatımın baş köşesine..
Şimdi istediğin yere git, ben çoktan alıştım sensizliğe..