Alıştım Sensizliğe …. Şiiri - Haluk Özdeniz

Alışıyorum artık sensizliğe,
Bir nefes kadar uzak olamazken,
Şimdi ne kadar uzaklardasın….
Hayallerim çalınmış, özlemin yasak.
Ben seninle yaşıyor, seninle gülüyordum.
Yaşamak denirse artık buna, yaşıyorum.
Gülmekse, çok yabancı bana.
Gözlerini unuttum desem, yalan olur.
Unuttuğum bana geleceğin gün bebeğim.
Alıştım artık sensizliğe, alışmak buysa eğer.
Özlemin hiç ama hiç tükenmiyorsa,
Göğsünde her zaman bir ağırlıksa,
Ruyalarının yerini uykusuzluk almışsa,
Geceleri bile yıldızları göremiyorsan,
Unutmayı sözcüklerinden çıkarmışsan,
Her şey sana onu hatırlatıyorsa,
Sesi kulaklarından hiç eksilmiyorsa,
Her kapı çalındığında, odur diyorsan,
Nergislerden bile onu hala kıskanıyorsan,
Gözlerin hep uzaklardaysa,
Sebebsiz yere, ağlıyor ve bunu gizliyorsan.
Umudun umutsuzluk olduğunu biliyor,
Ve hala umutla onu bekliyorsan,
Bitmek yerine her nefes alışında,
Denizler kadar büyüyorsa aşkın,
Eğer bunlarsa sensizliğe alışmak
Ben alıştım artık sensizliğe…
Alışamadığım tek şey,
Tek şey ne biliyormusun?
Alıştım artık sensizliğe diyebilmek.
Alıştım artık sensizliğe……