Alıştım Sana,ötesindesin Alışkanlığımın ...

soğuk bir eylül sabahı...
nasıl üşüdüğümü bir bilsen...
ağlayan günlerin,sancılı sonbaharı...
nasıl daraldım ah! bir bilsen...

oysa ben bu günlerde,
alışmıştım elini tutup yürümeye...
ve şu saatlerde,
alışmıştım göz göze gelmelere...

gözlerini yüreğimde gezdirmeye...
zil çalar çalmaz yanına koşmaya...
sana sarılmaya,seni öpmeye...
her an yeniden seninle var olmaya...
alışmıştım ben...

akşam olunca hemen uyumaya,
yarını seninle kucaklamaya,
üşüme diye çırpınışıma,
alışmıştım ben sen dolu zamana...

ama sen yoksun yanımda,
en aşağılık gerçek...
yaşadığım şehirden uzakta,
her nefes alışım,çile çekerek...

seni yaşama arzusu,içten içe...
tekrar kazanabilme umudu,delice...
ve kalbimin kalbine tutkusu,günden güne
daha da sağlamlaşan,yıkılmaz bir kale...

not:alışkanlıklarla sınırlı değilsin sen...
alışkanlıkların ötesinde...
tarif edilemeyecek güzelliklerdesin...
yüreğimdesin...ruhumda bedenimde...
baktığım aynada....

30.09.2010