Alıştım Sana Şiiri - Hamit Atay

Alıştım Sana

Önce sesine alıştım,
Bir şarkı gibi çaldı kulağımda,
Sabahların sessizliğinde,
Gece yarılarında fısıldadın rüyalarıma.

Sonra gülüşüne alıştım,
Bir güneş gibi doğdu üzerime,
En karanlık anımda bile
Bir parça umut bıraktın gözlerime.

Ellerine alıştım,
Dokunuşunda hayatın sıcaklığı vardı,
Bazen bir merhem gibi yaralarıma,
Bazen bir zincir gibi kalbime vurduğun.

Kokuna alıştım,
Rüzgârda savrulan bir hatıra gibi,
Nereye gitsem peşimdeydi,
Ve ben hiç silmek istemedim.

Suskunluğuna bile alıştım,
Çünkü o suskunlukta
Binlerce kelime saklıydı,
Anlattığın ama söylemediğin.

Gidişine bile alıştım sanırım,
Acının şekil değiştirmiş hâline,
Artık içimde bir boşluk var,
Ama boşluğu bile seninle sevdim.

Alışmak…
Kimi zaman teselli,
Kimi zaman en ağır ceza.
Ben sana öyle alıştım ki,
Unutmak,
Yeniden nefes almayı öğrenmek gibi zor şimdi.

Hamit Atay