Alıştım ki Şiiri - Ömer Şancı

Kendime öyle alıştım ki,
Çok tanıdık geliyor mırıldanan sesim,
Hep parlak akdeniz gözlerim.
Oysa öldüğümü söylüyor yıkandığım sular.
Bulamıyorum özlediğim türküyü,
Bütün pencereleri açıyorum,
Delice dolduruyorum havayı içime,
Isıtmıyor güneş, eskimiş sanki,
Yağmur parlatmış yine kenti,
Tertemiz caddelerde hep asık suratlı,
Herşeye yarım kalmış gibi insanlar.
Kulağımda hep bildik sözler,
Hiç sevmedim kavgaları.
Öfke bakışları, sevgiliye küsmeleri,
Öyle alıştım ki eşe, dosta, sokaklara,
Ağustos şöleninde geldiğim yere,
Dönmeyeli iki bayram olmuş.
Herşeyi umarsızlaştıran sözlerden,
Her dem taze göz kavgalarından,
Lodos akan sokaklarda,
Işe gitmeye öyle alışmışım ki,
Tel tel kahve akan gözlerden.
Kapkara gözlüklerin arkasında,
Çaresiz selamlarda,
Gideceğime,
Öyle alışmışım ki,
O zaman niye ellerimdeki yabancılaşma.
Ben hiç bir ölüye bakmadım,
Kendime bakar gibi.