Alıştım Her Şeyine

Bu kadar alıştırmayacaktın beni kendine
Sesine nefesine yalan yanlış hikayelerine
O hercai havalı yürüyüşlerinle kandırmayacaktın
Ama kandım, alıştım o tatlı diline…

Yüreğimde uçurum derinliğindeki yalnızlığıma
Bir dokunuşun bir ortak oluşun vardı ki
Olmayacak duaya amin denmeyeceğini bile bile
Sana dair umutlar yeşerdi kalbimde
Her şeyden önemlisi alıştım artık her şeyine…

Ama o soruların yok mu
Hani sıkıştırmak için sorduğun sorular
Cevaplamaktan kaçındığım dilimi bağlayan sorular
Cevaplamadığım sürece sorularına da alıştım…

Nasıl yapabiliyorsun bilmiyorum
Birisine bu kadar yakınken
Bir o kadar dışlayıp nasıl uzak tutabiliyorsun kendinden
Oynadığın bir oyun mu
Yoksa kendi yalnızlığına bir avuntu mu
Bunun adını her ne koydunsa buna da alıştım…

Ne güzel hayaller kuruyorduk
Ama unutuyorduk hayallere dokunuldukça kirleneceğini
Ama adı üzerinde hayal bu
Biri biter biri başlar
Beni hayal kurmaya da alıştırdın…

Dedim ya şen şakrak sesine de alıştım
Dünyayı bir pula satan gülüşüne de
Hüzünlerine, olur olmadık gel gitlerine de alıştım
Bir yokluğuna alışamadım…

Hissediyorum, sessiz sedasız gitmektesin
Nasıl yaparsın bilmiyorum ama
Gideceksen de yokluğuna alıştırarak git
Ağlatma içimde hayaller kuran çocuğu
Bir küserse sonra barıştırmazsın kendinle…

©
25 – 09 – 2020
03 : 34