Alıştım Şiiri - Mözgür Özbek

ALISTIM

her gün aynı dert aynı hüzünüm
kulağım kapıda yolda gözüm
odamı çınlatır sessizliğim
gizlice ağlamaya alıştım

doğmuyor güneş sabah olmuyor
dertler birbirini kovalıyor
hainlikler üst üste geliyor
gece karanlığına alıştım

çileden kurtulmaz oldu başım
ne baharım belli nede kışım
zehir ağu oldu ekmek aşım
kaderin sillesine alıştım

gönlümde sevgi bağım kurudu
çatladı dudak kupkuru oldu
sevda fidanım sarardı soldu
yağmur ihanetine alıştım

ömür su gibi geçiyor boşa
ne dostum kaldı ne yarda vefa
acımadılar gözdeki yaşa
gönldeki kırgınlığa alıştım

kime el uzatsam yılan çıktı
yüreğime zehiri akıttı
yar dediğim en derinden yıktı
dostun hainliğine alıştım

kader kötü oynadı oyunu
hep hile yaptı verdi zulumu
dertler dağ oldu kesti yolumu
binlerce kez ölmeye alıştım

gönülde asil bir sevda vardı
gündüz hayal gece rüyadaydı
vefasızca dünyamı kararttı
aşka isyan etmeye alıştım

bir sevda istedim zehir ettin
bir iken derdim bin daha kattın
neyin kaldı bende almadığın
yalan dolu sözlere alıştım

sen gittin terketti uykularım
hep sen için oldu dualarım
ne sen geldin nede uykularım
uykusuz gecelere alıştım

ben seni senden habersiz sevdim
uyuduğunda sevgimi örttüm
anlayamadın bana ömürdün
seni sensiz sevmeye alıştım

m.özgür özbek