Alıştım Şiiri - Galip Sinecikli

Bir zamanlar bende çocuk tum,
Misketlerim, topaçlarım, uçurtmalarım vardı,
Önce misketlerimi,
Sonra topaçlarımı,
En sonunda Uçurtmalarımı kaybettim,
Alıştım..

Baktım genç olmuşum,
Pembe hayaller kurdum,
Mutluluklar düşledim,
Sevgililerim oldu, gençlik aşklarım,
Sırayla bunlarıda kaybettim,
Bir gün aynaya baktım,
Saçlarım, sakallarım beyazlara bürünüyordu,
O anda anladım,
Gençliğimi de kaybediyordum,
Onada alıştım..

Yıllar sonra seni buldum,
Seni kendime can seçtim,
Gitmezsin sandım,
Oysa şimdi sende gidiyorsun,
Bu gecenin sabahında,
Çocukluğum gibi, Gençliğim gibi,
Senide kaybedeceğim,
Belki hepsinden zoru bu,
Seni kaybetmek,
Ömrüm boyunca ben,
Bir çok şeyi kaybettim
Hepsinin kayılarına alıştım da,
Seni kaybetmeye alışırmıyım,
Bilemiyorum.
Fakat,
En iyi bildiğim şey,
Bu güne kadar yaptığım gibi,
Kayıplara alışmak,
Kaybettiklerimle yaşamak oldu benim,
Ben kaybettiklerimin hiç birine yanmadım,
Oysa şimdi,
Seni daha kaybetmeden,
Sol yanımda,
Göğsümün çeperinde,
Sanki bir ateş yanıyor gibi,
Anlayamıyorum neden böyle?
Demek ki şimdi,
Ya seni kaybetmeye de alışacağım,
Ya da kaybettiklerimin arasına
Kendimde karışacağım...