Alıştık be usta! ! !

yüzümüze gülenlerin kuyumuzun başında olmalarını da
sırtımızı sıvazlayanların diğer elinde bıçak olmasına da
alıştık be usta! ! !
içimiz yanarken dost bildiklerimizin yok olduğuna
dinliyormuş gibi yapıp aslında hiç olmadıklarına
alıştık be usta! ! !
gök delinip içimize işlerkenn sağanak sağanak
yüreğimizin yıkanıp günahlarımızdan sıyrılmaya
alıştık be usta! ! !
yorgun bedenimin her yeni gün de yeniden çiçek açmasına
kök salmış usta bu acıı damarlarıma dolanır
alıştık be usta! ! !
insanın gamsızlığına,vefasızlığına,vicdansızlığına
değil insanı üşüten dağların zirvesindeki kar
alıştık be usta! ! !
ilgisiz, sevgisiz,soğukk bir bedenin yüreğinin nasıl yandığını
herkese,herşeye nasıl fırat gibi asileştiğini...
alıştık be usta! ! !
vicdanın karasına, yüreğin en acı yarasına
bir o acıya nasıl buz gibi durur nasıl sesi çıkmaz
buna alışmadık usta alışamadık.
acı neden tek yaşanırken mutluluk kalabalıkta
hem acı neden azalmaz mutluluk çoğalırda..
alışamadık be usta! ! ! !
her şeye alıştıkta
insan olmaya alışamadıkk
insalığa yakışamadık.......