Bazen nerde olduğuma şaşırıyorum. Bazen neyden kaçtığımın farkında bile değilim. İnsanlarda uzak bir dağ evinde yaşamak istiyorum. Karla karışık yağan yağmurun sesi beni kendime getirmeye yetiyor. Issız dağları yamaçları aşıp yeni yerler görmek istiyorum. Karlı ve yağmurlu havada çıktım yola. Ayakkabılarım çamura saplanmıştı. Bir kaç ev gördüm yamaç arasında. Bu yollar arasında sanki o evleri görmesem yolumu asla bulamayacak gibi olacaktım. Her ev bir umut gibidir. Her evde tütün çay kokusu beni kendime getiriyor.
Yaşadım köye alışmak zaman aldı ama bir şekilde alıştım. Günler geçti. Aylar geçti. Yıllar geçti. Oranın iklimine de havasına da insanlarına alışmak kolay olmadı. Zor da olmadı. Ben sadece yolumu aradım. Belki de burda buldum. Şehir hayatının hapisenisinde bir mahkum gibi yaşadım. Kendi evim benim sürgün yerimdi. Bir şekilde hava almam lazımdı. Nefessiz kalıyordum. Taki bırakıp gitmeye cesaret bulduğum o ana dek. Her yolculuk bir kaçıştır. Her yolculuk bir denemedir. Denemekten zarar gelmediğini çok yıllar sonra anladım. Hiç demeden bir çıkış yolu bulmak çok daha zordu.
Karlı yamacın arkasındaki köyde tanıştığım Hasan'la uzun uzun konuşmaya çalıştık. Aramızda iletişim ağı hem var gibiydi hem de yok. Sürekli tütün sarıp duruyordu.
'Sen yeni geldin buralara! Buraların adeti sizin adetlerinizden farklıdır' diyordu. İçimdeki ses devreye girdi birden. Sizin kültür dediğiniz adetleriniz, gelenek görenekleriniz bir dayatma dan ibaret değil mi diye. Sonra ağzımdan bir kaç kelime döküldü. Belki bilirim belki de bilmem. Ama alışmayı iyi bilirim.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta