Alışmak Şiiri - Mustafa Songur

Uçmak için kanat şartmıdır?
Aklıyla ucamaz mı insan?
Farzetki evde degilsin.
Hayal et.
Bir insan var yanında. Basın ona yaslı.
Yüzüne bakma. Farzetki bir yabancı farzetki bir tanıdık.
Ne farkeder ki?
Bir zamanlar yabancı olan kişiler içimizi söküp gitmedi mi?
Bırak yabancı kalsın yanımızdakı.
Nasıl olsa bir hayal.
Karşımıza bir deniz çizelim acık mavi ucu bucagı yok.
Gokyuzune biraz kuş.
Büyük kanatlı rengarek.
Ve yaprakların arasından görünen sarı bir güneş.
Ayaklarımızı gıdıklayan kucuk dalgalar çizelim.
Birkac tane gözyaşı çizelim yabancıya.
Nasıl olsa yabancı.
Bizim yerimize ağlasın.
Sıyah saclar çizelim. Kahve gözler.
Kara kalemle çizilmiş gibi biraz sakal.
Sırtına bir bıçak çizelim.
Bir kac tane bıcak izi.
Hala taze olan bikac yara izi.
Ağlasın yabancı. Bize dokunmasın artık.
Ayaga kalkıp uzaklassın sahıl boyunca ve bı ucurum bulup atlasın.
Bütün dertlerimizi o uçurumdan atsın.
Hayali, omzu, sıcaklıgı yanımızda kalsın.
Mutluluk biraz pahalıdır.
İçimizden sevgi harcamak gerekir.
Bazen susmak gerekir.
Bazende dur demek.
Bazende alışmak.
Herseye rağmen alışmak...