Alışmak Şiiri - Cuma Yüksel

Sonra,
Alışıyorsun her şeye…

Başlangıçta çok geç uyumaya başlıyorsun elinden geldiğince..
Ama daha sabah bile olmamışken, kalkıyorsun.
Göz kapaklarını açıyorsun isteksizce..
Bir ekmek,
Ve bir gazete alıp, geri dönüyorsun karanlık evine.
Daha evde hiç kimse uyanmamış,
Daha Cami’de ezan bile okunmamışken,
Geri dönüyorsun kimsesizliğine..

Sonra,
evin içine biraz nefes girsin diyerek,
Pencereyi açıyorsun..
Gökyüzüne bakıyorsun.

Ve gök, yüzünü hâlâ senden saklıyor, sinsice..
Sonra,
tırnaklarının ucuyla,
pencereyi kapatıyorsun.
Pencerenin camı buğulu..
Buğulu camlara adını yazıyorsun pişmanlıklarının.
Camlar pişmanlık dolu…
Fakat içinde bir umut var yine de.
Belki sabah olursa,
Ve güneş yüzünü gösterirse,
İlk onlar silinebilirler diye…

Ve ezan okunuyor,
Sen tüm bunları düşünürken…
Abdest alıyorsun buz gibi suyla
Buz gibi ellerinle,

Ve sonra namazını kılıyorsun, memleketinden getirdiğin seccadenin üzerinde.
Dua ediyorsun, bütün insanlık için…
İçinde anlamlandıramadığın bir teslimiyet,
İçinde bir mutluluk,
Ve yüzünde bir umutluluk…

Sonra,

Gök, yüzünü gösteriyor sana.
Güneş çıkmış, buğulu camda yazılı olanlar silinmiş.
Dudaklarında söylemeye korkacağın bir cümle belirmiş,
‘’Allah’a platonik aşık oldum….
Ama bu mümkün değil ki, sen seversen yaradanı,
o daha çok sever yarattığını.’’
Bunu biliyorsun, yüzünde oluşuyor bir gülümseme.

Ve…
Sonra alışamıyorsun.
O’ndan başka hiçbir şeye…