Alışkınlar Şiiri - Murat Tuğci

Ne kadar tanıdık hepsi
Birbirleriyle iyi anlaşırlar
Heyecan ama temkinli
Güç ama merhametli
Özlem ama gülen gözleri
Nasıl da tezat
Nasıl da rahat
Aslı hikayesinde
O hepsinden berbat
Günlerden bir gün
Yanılır
Siz hiç yanılmaz mısınız
Demeye fırsat mı kalır
Sarılır umuduna
Sımsıkı
Aradığını buldu ya
Bırakır mı
Sonra mı
Ne sonrası
O an bitmiştir ömrün kalanı
Yok ki devamı
Sadece ömür değildir
Sadece umudu değildir
Elinden giden
Dahası da mı var
Olmaz mı
Defalarca dener
Ayaklarının üstünde dener
Dinler dizlerinin dermanını
Bakar ki yetmez
Bunca yükü çekmez
Bırakır kendini
Yığılır olduğu yere
Hıçkırsa ne olacak
Fark etmez ki kimse
Yenilmiştir bir kere
Günlerce kalır çöktüğü yerde
Öylece
Kimi zaman delice
Kim gelirse kovar yanından
Tutmaz yardım eden elleri
Haykırır
Geri durun geri
Bir gün öğle vakti
Kaldırır başını yüreğinin
Bir de bakar ki
Güneş ters taraftadır
İşte o zaman anlar
Çöküşü en büyük hatasıdır
Son bir gayret
Bir çaba
Canı ile destek olur ayaklarına
Kalkmıştır artık ayağa
İşte o günden sonradır
Hepsi yan yanadır
Alışkındırlar artık birbirlerine
Kimi yüzünü çevirir
Bu taraftaki güneşe
Kimi de öbür taraftakine
İkisi de yaşar bu sayede
Soluk alırlar
Işık alırlar
Dışarıdan bakanlar da
Kolay sanırlar
Gözyaşı ama gülümseyen
Arzu ama gidilemeyen
Zor ama kolay görülen
Gerçek ama yalan denilen
Nasıl da tezat
Nasıl da rahat
Hikayesi…
Boş verin şimdi hikayeyi
Bir kere daha olmaz
Kalemim dayanmaz
Dizlerim hiç kaldırmaz
Şunu bilin ki
Alışmıştır alışkınlara
Bir daha kanıp
Yıkılmaz!