Alışkanlıklarımın Şehri Şiiri - Mehmet E ...

Düşüp kolumu bacağımı kıracağım
Bir ceviz ağacı yoktu bahçemizde
Dalına salıncaklar kurup
Çocukluğumu dallarının arasında bırakacağım
Bir ceviz ağacı olduğunda ise
Ben büyümüştüm
Alışmıştım ceviz ağacı olmamasına
Taşlı topraklı bahçemizde
Babam o fidanı dikene kadar

Sonra alıştığım o şehrin üstüne
Kışın kapkara sisler çökerdi
Duman ve is kokardı havası
O kalabalık otobüslerinde
Kesik kesik öksüren insanlar
Ve durmadan konuşan öğrenciler

İşte o öğrencilerle maziye dönüp
Yürürken okul yollarında
Gençliğimin filizlendiği zaman
Alışkanlıklarımdı yağmurlu karlı yollar
Adını ezbere bildiğim dükkanlara
Sığınırdı insanlar
O yağmurda karda

Alışılmış şekilde bu yılda tütecek
Evimizin bacası
Her şey alışıldığı gibi
Sadece ben yokum
Sevgilim yine alıştığı gibi
Mektuplarımı bekleyecek pencerelerde

Şimdi kimbilir anılarımı sarsa sarsa
Gidiyordur kalabalık otobüsler
Alışkanlıklarımın üstüne üstüne
Oysa ben anılarımda bırakmayacaktım
Seni ve alışkanlıklarımı
Tutup getirmek istedim
Rengini unuttuğum o otobüsle
Direndiniz gelmediniz
Ben sana ben okul yollarına
Duman kokusuna, kara, çamura, soğuğa
Alışmıştım alışkanlıklarımın şehrinde
Şimdi burada sadece ben varım
Birde alıştığım mektuplar
Ne olurdu o mektupların içinden
Alışkanlıklarımda çıksa

Mayıs 1990