Alışkanlık Sessizlik Şiiri - Mustafa Köklü

Hepsi sessizlik yüzünden
Hepsi
Bakışlarının donması ve gözlerinin dolması;
Kalbin ağrıyor,
Biliyorum
Elini başına dayayıp, önüne eğiyorsun
Kulakların çınlıyor ama sesleri duymuyorsun
Bıraktığın benim:
Bir parça gözyaşında akıttığın!
Yıllarını vermiştin oysa
Bir an gelmişti durmuştuk zamanda
İkimiz de yolumuzu değiştirdik sonra
Bensizlikleri sever olduğun gün,
Sessizlik yanı başında nöbetçi kaldı
Ölümünü bekliyor!

Hepsi sessizlik yüzünden
Hepsi
Ağır ağır çıktığın merdivenlerde,
Yalnız ayak seslerin
Bindiğin otobüs bile bomboş;
Yattığın yatak…
Soramıyorsun kendinden başka kimseye hesap
Ceza veremiyorsun kendinden başka kimseye
Konuşamıyorsun kimseyle
Tüm soruların ve yanıtların,
Hepsi sessiz
Yalnız yürüyorsun artık yollarda,
Peşinden ayrılmıyor sessizlik
Bir, sen kalıyorsun kendine
Durmuyor değil mi zaman?

Hepsi sessizlik yüzünden
Hepsi
Seni ağırlıyor adım adım yollar
Ancak yollarda avunuyorsun
Tabaklar isyan ediyor değil mi?
Yiyemiyorsun
Ellerin üşüyor artık
Isınamıyorsun
Yatsan yatağına biçim biçim
Dön dolaş yine aynı yastığa batıyorsun
Yalnızlık çekiyorsun yataklarda
Sarmıyor, saramıyor seni
Nihayet kaldın kendine
Hepsi sessizlik yüzünden
Hepsi

Sevda Dulu adlı kitabımdan alıntıdır