Alışkanlık Şiiri - Erolcan Maltaş

Alışkanlıklar biriktirdim kendi kendime
Dünyaya alışmışım bir kere aslanım
Şu dünyada oksijen denen zehri içime çekmeye alışmışım.
Alışma işi kolay,
hayatın ne kadar kısa olduğuna da zehrin tadıyla alıştım.

ama alışamadım sensiz geçen günlere,
Sen kim misin?
Ben de bilmiyorum.
ama alışamadım işte,
Yedi kollu demirin geceleri üstüme vurulmasına
Gökyüzünü büyüklüğü bir kulaç etmeyen pencerenin
telli boşluklarından izlemeye alışamadım.

Karartmalarına alışamadım
Aydınlansın diye debelendiğim insanların.
Sensizliğe alışamadım.
Sen kim misin?
İnan ki bilmiyorum.
Biliyorum ki bir boşluk var hayatımda
Adına ne dersen,
Eflatun su demiş mesela
Gözlerimden boşluğumu akıtıyorum her gece.
Boşluk ne mi?
İnan
Ben
de
Bilmiyorum

Bilmemek ayıp değil diyen bir yavşak vardı
Kabul ediyorum büyük adam kendisi
Adına felsefe dediği üç beş afilli lafı da var
Saygımı kazandı ıssız cezaevinde gece vakti
Ama daha büyük ayıp var mı bilmemekten
Döküyorum her gece boşluğumu
Ayıplarımı akıtsın diye
Bilmemek ayıp aslanım
Ben bilmiyorum.