Dokunan acıları giyindik
Hüznün en çok bize yakıştığını
Söyleyenler gibiydik
Kimselere bırakılmayan yalnızlığın kapısı
Biz miydik
Acının mehtabında sürmeli
Kızıl, bozbulanık bir hüznün
Biçildiği yüz…
Ve bir med-cezir yaşıyor ömrümüz
Fırtınalarda nefeslenip
İklimlerden seçtiğimiz güz
-se-ki toprağımızın nasırlı parmaklarında
Büyüyen yaralar
Cam önlerinde susar bakışlarımız
Seçmek ki vazgeçimin ilk adımıdır
Şair ki sancılı gecelerin adamıdır
Ne seçse ömrüdür hüzün
Alışkanlık böyledir işte…
Fatih Zeyrek (2012)
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
