Kalbimiz acıdan parçapinçik olsa bile..
Allahın hergünü özeldir ve o günlerden herhangi birgünü içinizi acıtsa bile, özlediğinizi hatırlatsada,demişlerdi ya büyüklerimiz "büyük
lokma yut ama büyük konuşma" büyük konuştuğumuz ne varsa altında eziliriz..iste ben tamda o noktadayım,
Sevdiklerime birşey olursa YAŞAYAMAM derdim korkardım ki;halâ korkuyorum...ilk korkum,
Yıllar önce annemi toprağa verdik,hayat çok acımasız vede çok zordu,belki zamanla alışıyor insan dolayısıyla kardeşim Turgay'ın vefatı ağır geliyor mesela,nedendir bilmiyorum hiç öleceğini aklıma getirmezdim taki aşama aşama ölüme giderken ve onun son yolculuğuna uğurlarken son bir defa göreyim kardeşimi derken,küçük kardesimin "abla sakin ol,sakın onu incitme" derken ve tabutta değil gibiydi yatağında kundak içinde bir bebek gibiydi nasıl güzeldi, SuphanAllah öyle güzeldi, ayrılmak istemiyordum,herseferinde cami avlusunda kardeşimin duran tabutunu..
SON BİR DEFA DAHA GÖREYİM ONU ERKAN diye ısrar ediyorum ama son bir defalar bitmiyor ki yüreğim de hüzün var ...O hüzün giderek garip bir boşluğa çekiyor yanısıra garip bir huzur sanki anne oğulun 25 yıl sonra hasretinin son bulmasıydı 16 Aralık ikindi vakti velhasıl kelam annemin kabrine defin ettik...aklımda kalan kardeşimin son iki ayi kabustu, belki huzura erdi,benim küçüğümdü,diğer iki kardeşim ile babamın büyük sınavıydı,onlar ellerinden gelenin fazlasını yaptılar,sonrasinda babamın gözyaşlarını,çaresizliğini ve iki kardeşimin kuytu köşelerde sessizce ağladıklarını gördüm...
Alışacaz zira emir büyük yerden hayat devam ediyor ve Ölüm var,ölümü hesaba katarak yaşamaksa büyük hüner...
Tamamını Oku
