Alışırsın Boş Vermeye

Bir gün bir şeyler olur;
her şeyini kaybettiğini görürsün.
Avucunda tuttuğun gül yapraklarının,
solduğunu görürsün yüreğin sıkışır.

Dalındayken bakmağa sakındığın,
bütün pembelikler uçmuştur karanlıklara.
Dayanamazsın çok sevdiğin güllerin kuruduğuna,
için, yüreğin acır donarsın kutuplarda kalmış gibi.
Sevgilindir, dokunamadığın manolya gibi,
kararıverir bir yerleri beyazımsı yaprağı.
Kıyamazsın, üzülürsün dokunduğuna,
oysa bir gün bakarsın başka yerde, koldadır.

Sıkarsın avuçlarını, gıcırdatırsın dişlerini,
acırsın kendine, döktüğün terlere.
Avuçlarında ki buz parçaları gibi erir yüreğin,
soğukluğunu hissedersin içinde, üşürsün.
Titremelerin kalır göz kapaklarında,
kararır gözlerin donuk bakarsın hayatına.
Yakıştıramazsın ayrılığı kendine!
Mahkumiyetin başlar acılar koğuşunda.

Terk edilmişlik koymaz sana da,
başka kolda, başka yerde görmeye dayanamazsın.
Hele bir de çaresizsen,
işte o zaman ararsın kara toprağı.

Bir şeyler olmuştur o gitmiştir,
kurtar kendini dersin yüreğine.
Sevgiyi düşünürsün acının ortağı,
yaşamalısın alışarak her şeye dersin. Alışırsın boş vermeğe...


İzmir-Çandarlı