Alışırmış İnsan Şiiri - Döndü Dülger

ALIŞIRMIŞ İNSAN
Beklemekten de yorulurmuş insan,
Yollarda ki kaldırım taşıyla kurduğu dostluktan,
Toz bulutuna karışan kuruyan soluğundan,
Umudunun vuslata ereceği inancından,
Kendinden bile yorulurmuş insan.

Hayallerinden de köşe bucak kaçarmış insan.
Gönül ile aklı arasında senelerdir savaşıyorsa,
Aklina her düştüğünde kalbi titreyip sıkışıyorsa.
Acabalara bıkmadan haber salmış,
Sevdasından vazgeçmekten hicap duymuşsa,
Kendinden bile kaçarmış insan.

Ağlamaktan da utanırmış insan,
Her bir damlanın vebalini nasıl vereceğinden.
Bir milim dâhi yaklaşamayacağı sevdanın derdinden,
Gönlün başına buyruk emri vaki kavlinden,
El açıp Rabbine olmayacak duaya amin demekten,
Kendinden bile utanırmış insan.

Yalnızlığa da alışırmış insan.
Koynunda aşkın koruyla uykuya dalmaktan,
Gökyüzüne bakarak efkarıyla göğsünü dağlamaktan,
Gündüz yaşar görünüp,gecenin ıssızlığında ruhunu asmaktan,
Çaresizce yalnızlığına dört elle sarılırmış insan,
Kara kaderine, çileli ömrüne de alışırmış insan......
Döndü Dülger