Alışılmışlık Sana Kalsın

Gece beyazı vurur gözlerine,
Gülümser gözlerin,
Gülsün.

Bırakmadın kendini güçlüydün,
Yoktu kavrulmuş derin yaraların,
Bilmezdin sen bende bilemezdim bilinmezliği,
Bilseydim sevmem derdim,
Sevmemek mümkünse gülüşünü...

Gerçi, bilmezsin sevmek nedir?
Akmazdı gözyaşların, boğmazdı geceleri.
Rahat uyurdun.

Sevdim diyemezdin ama,
Git derken nefret kusuyordu gözlerin.
Sen bilmezsin başın öne düşmüş gitmek nedir,
Düşüncelerinle kaybolursun sokaklarda...

Hiç düşünmezmisin?
Belki alışılmışlıktır yalnızlık.
Sen bensizliğe yalnızlığa alışmışsındır belki...

Ben sustum,
Ben sustum, güzelim.
Alışılmışlık Sana Kalsın..