Alışılmadık Şiiri - Emre Korkmaz 2

Alışılmadıksın
Alışılmadığım, alışılamadığımsın
Artık
Bir türlü alışamadığımsın.

Sol taraftaki boşluk
Yalnızlık ötesi
O keskin büküm nasıl anlatılırdı ki?

Viyadükten aşağıya bakan uçurumun sahibi
Yamacın dibindeki bahar çiçeği
Yoksulluğumun yok edici eseri
Sızlanmışlığım
Çocuksu dudak bükme hareketleri

Kırdığın bacaklarım
Mahkumluk taburem ve koltuğum
Dördümüzde de sus pus incilmişliğim
Tükenmiş kuvvetimin kaldıramadığı o kollarımda ki
Eksik ellerin

Yokluğumun
En cansız tatlı kanıtı
Kendini savunuyorsun yine bana karşı bir gece yarısı
Buralarda ki gülüşünün sessizliği
Yürek sağır edici
Sende duymuyor musun
Gülüşsüzlüğümün bir kelimede anlatımı
Bir kelime anıtı dikiyorum buraya
Yokluğunu temsilen

Donup kalan adımlarımın şahitliği az kalır diye
Yanına birde siyah bir kaleminkini ekledim.

Saçlarından, perdeler vardı bir zamanlar göz uçlarımda
İyi hatırla...

İçine geçerken bakan çoktur şimdileri
Sahipsiz sandıkları bu dairenin
Artık dökülecek duvarları, içi...
Yarım kaldı o duvardaki parmak izleri.

Ve

Sen gecelerin usulsüz, uykusuz şehir perisi
Ayrılma yalnızlığımdan.

Göz kamaştırıcı kirpik altların, kirpik üstlerin
Tadımlık çilek rujlu dudakların gibi...

Cümlem yetmedi yine, kafiyem yetmedi sana
Mürekkep son damlada
Bu zaten elimdeki son sayfa

Alışılamadığımsın
Akıl yetmedi başa
Varamadı bir türlü yokluğuna
Hala alışamadığımsın...