Alışık Değilim Şiiri - Gülşen Karaköse

Ben alışık değilim böyle şeylere,
Ruhumun yerli-yersiz hüzün bestelemesine.

Ben alışık değilim böyle şeylere,
Yüreğimi bir yaban ağrısının feth etmesine.

Ben alışık değilim böyle şeylere,
İçimde bir umut kırıntısıyla telefon beklemeye.

Ben alışık değilim böyle şeylere,
Pembe gözlükler takıp gözlerimin nemini gizlemeye.

Ben alışık değilim böyle şeylere,
Ömrümün sonbaharında yeni filizler vermeye.

Ben alışık değilim böyle şeylere,
Gönlümün bam telinin zamansız titremesine,

Ben alışık değilim böyle şeylere,
Ahmet Arif gibi “hasretinden prangaler eskitmeye.”

Ben alışık değilim böyle şeylere,
Nağmelerinin arasında dalıp dalıp gitmeye.

Ben alışık değilim böyle şeylere,
Gözlerinin namlusuna teslim olup ölmeye,

Ben alışık değilim böyle şeylere,
Papatya fallarında sevgi sözcüğü tekrar etmeye.

Ben alışık değilim böyle şeylere,
Sahte baharların renk cümbüşüne.

Alışık değilim duygular depremine,
Alışık değilim sevdalar çemberine,
Alışık değilim damla damla erimeye,
Alışık değilim aşk’a sevgiye...