Alışamazdım... Şiiri - Fikret Turhan

alış...
alışmalısın...
diyorlardı bana,
hiç gönlüme danışmadan
annem için döktüğüm yaşlara...

nasıl alışırdım
annemim bu çaresizliğine;
gülmeyi unutan
gözlerine...
demeyi unutan
dillerine...
tutmayı unutan
ellerine...
nasıl ağlamazdım ben
annemim
bu aşılmaz hallerine...

alış..
alışmalısın...
demek kolaydı da
ben,
anne...
annem,
bebeğim olunca
ellerim,
kalırdı dualarda
yaşlarım,
dolardı avuçlarıma...

nasıl alışırdım;
bir noktaya dikilen
bakışlarına...
bir türlü derdini anlatamayan
dudaklarına...
üstünü başına temizlerken
o utanmalarına...
nasıl ağlamazdım ben
annemin,
bu dayanılmazlığına...

alış...
alışmalısın...
diyorlardı ya
oysa..!
düşüyordum
içinden çıkılmaz
o kara kuyulara
hiç anlatılmazcasına....

Fikret Turhan-Yalova,
13.08.2014