Alışamamak Şiiri - Matemsel Sanatlar

Kalbim, kocaman bir boşlukta,
Zihnim söz geçiremediğim düşüncelerle dorukta,
Bedenim yerimi yadırgamakta,
Yeryüzü, bedenimden fazla ruhumu dağlamakta.

En son ne zaman görüştük hatırlamıyorum ama,
Aklım, izlerinden kombinasyon yapmakta,
Sen zihnimde belirirken, beynimde fırtınalar kopmakta,
Alışamamak, sessizce izler beni bir kenarda.

İçimde bu hayatta değilmişim gibi bir his uyanmakta,
Damarlarımda bir şeyler yanmakta, ama kanım donmakta,
Yokluğuna alıştım dediğimde, içim kahrolmakta,
İki yarımdan bir tam edemiyorum bu hayatta.

Bir yanım diğerine küfür içinde,
Diğeri pişmanlıkların zirvesinde,
Kabulleniyorum, unuttum artık diyerek içimde
Ama kabullenişimi kabullenemiyorum.

Ömrümüzün birlikte geçmeyeceğini her sabah anlıyorum,
Bu sabahların bir anlamı olmalı diye düşünüyorum.
Alışamıyorum bu yüke, ağırlığıyla çöküyorum,
Hisseme düşeni, kaldırmaya çalışıyorum.

Korkutur beni, kafama yorganı çekme anı,
Anlarım, başlıyor düşlerimle boğuşma zamanı,
Bu kendi kendime ihanetin daha fragmanı,
Yine başlıyor uykusuz gece imtihanı.

Biten bir mevsimin hasretiyle,
Terk edilmek zorunda kalınmış şehirlerin özlemiyle,
Otogarlarda ayrılan sevgililerin hüznüyle,
Çıkıyorum yükseğe, kayıp düşüyorum, seni unutmaya çalışıyorum.

Sana olan duygularımı sorguluyorum,
Hem masum, aziz ve kusursuz, hem de adi ve sorumsuz,
Soruyorum kendime onu sevmek mi uygunsuz,
Düşünüyorum, dönüşüyorum, başa dönüyorum ama değiştiremiyorum.