Alışamam Şiiri - Murat Kaya

Ne kadar çok alışmışım kaybetmeye;
Kimi zaman cüzdanımı, yada elimdeki evimin anahtarını
Dalgın olduğum zamanlarda, sürekli gittiğim sokaklarda bile,kaybettiğim oldu yolumu.
Güler geçersin yada bir anlık duraksar sorgularsın ….vesaire.
Bazen kaybettiğin ehemmiyetsizdir,
Bazen gözlerinin dolduğu bile olur yalan mı.

Uzun lafın kısası,kaybetmek hayatın bir parçası.
Gün olur kaybeder,gündür ki kaybolursun.

Ve… gün olur ki kaybedersin.
Öyle değil anlamazsın,anlayınca anlatamazsın.
Umman olur,sesin sükunetin yalın hali mi desem.

Yar değil yardan öte,can değil candan öte,
Oyyyyyyy kollarına al beni,ama sakın,sakın söyleme.
Sus söyleme…..

Anne,anne,anne!
Bu gün,ne çok özledim seni ellerinde soğan kokusu,sobaya attıgın odun kokusu.
Ellerinde çamaşır kokusu,

Anne ben seni özledim…çok özledim.
Alıştım kaybetmeye ama üstüne alınma anne
Ben seni kaybedemem …alışamam anne
Ben kucağına alıştım sütüne alıştım yavrum evladım canparcam deyişine alıştım.
Çorabımı çıkarıp koklamanı terimi tülbendinle silmeni.
Ben sana alıştım anne.

Anne ben yokluğuna alışamam alışamam.
Seni kaybetmeye alışmadım alışamam anne.
Anne gözyaşımı da silsene..