Alışamadım Yokluğuna Şiiri - Murat Ceylan

Pek bir alıştım çocuklar gibi ağlamaya
Alıştım artık uykusuz gözlerle güneşi karşılamaya
Gelene geçene yüzüm kalmadı seni sormaya
Her şeye alıştım da bir alışamadım yokluğuna

Sabahları kahvaltısız sokağa çıkmak güçüme gitmez oldu
Saçlarıma derden,kederden sayısız aklar doldu
Sadece dünyam değil sayende ahretimde tarumar oldu
Her şeye alıştım da bir alışamadım yokluğuna

Hayalimi sen değil bir avuç toprak süsler bilir misin?
Anlamıyorum sen nasıl kendini haklı çıkarıp çekip gidersin
Bilmiyorum şimdi nerdesin, ne alemdesin, hangi ellerinsin
Her şeye alıştım da bir alışamadım yokluğuna

Murat CEYLAN