Alışamadım Kahretsin Şiiri - Hasan Uzel

Sensizlik
Tek alışamadığım ama alışmak zorunda
olduğum bir acı versiyonu
gönül toprağına yağdırdın yağmurları amma
sensizlik,kuraklık alışamadım kahretsin ya
İflas etmiş düşüncelerle başbaşa
bıraktın beni oldu mu ya
nereye baksam yokluğunun acı
ve siyah çığlıkları
Nereye gitsem seni beklercesine bir ortam
ve ben içine düşüyorum
sensizliği yediremediğimdenmidir
nedir bilmiyorum
kızıyorum herşeye herkese
ağlıyorum evet gözlerimin sensizlik türküsü o yaşlar
ne yapayım engel olamıyorum ki
biliyormusun bazen ağlarken gülüyorum
o da kaldıramadığım sensizlik acısının
altında ezilmemden heralde
ya kahretsin ben alışamadım sensizlik gömleğine
hem yakışmıyor üstüme hem de dar geliyor zaten
unutmaya çalıştıkça seni daha çok seviyorum
uyumaya çalışıyorum rüyalarım sana çalışıyor
sarhoş olayım diyor içiyorum
sana olan sevdam azıyor
istemiyorum olsun sabah
doğmasın güneş diyorum her gecenin
tam sensizlik ortası dakikalarında
yine sensiz bir gün yaşamak ve o günü noktalamak
kahretsin alışamıyorum sensizlik günlerine
girdiğim her ortama şöyle bir bakıyorum
seni mi arıyorum ne
inanırmısın bindiğim otobüste bile
sanki sen varmışsın gibi
kumara dadandım bu aralar
kaybedişimi seyretmek istedim belki de
ya hani aşk ta kaybeden kumar da kazanırdı
hem aşk ta kaybettim hem kumar da
Allah ım beni çok mu seviyorsun acaba
hep çektiriyorsun
ya sevmek bize göre değil
ya da ölümüne sevmek iş değil
ayrılıklara gönül versek
mutluluk kıskanırmı acaba
aslında herşey mutluluğun suçu
zamanın birinde ayrılık gönül vermiş mutluluğa
mutluluk yüz vermemiş ayrılığa
ayrılık yemin etmiş her mutlulukta
her sevdada adım geçecek diye
yani ayrılıklar var olacak
sevenlerin gözünde yaş olacak
sevmesek
eldemi sevmemek aşk bu düştümü bir gönüle
eldemi ayrılığa düşmemek