Alışamadım Be Ana Şiiri - Erol Semiz

bir buluttan bir buluta
yasladım başımı.
durgun suların dibi
derindir demedim daldım.
dertlere ortak oldum
paylaşmayı bildim.
yangın yerinde uyumalara alıştım da,
dert ekip biçmelere
alışamadım be ana.

hiç bişeyden korkmadım
sevdiklerimden korktuğum kadar.
şimşekler çakmadan
gök gürlemez.
kaş yapayım derken göz çıkardım.
çoktan bırakıp gidecem
sevdiğim hayatı fakat,
verdiğim sözlere,sevdiğim yüzlere
arkamı dönüp kaçmaya,
alışamadım be ana.

geceleri ayışığında
tütün tarlasında tütün kırarken,
ateş böceklerini tuttuğum gibi,
gökteki yıldızları da
tutacakmışım sanırdım.
kızılırmağın kızıl kıvrımlarında
ırmak kadar özgür yüzerdim.
koskoca kızılırmağın
yok olup gitmesine alıştımda,
işlerimin böyle duman olmasına
alışamadım be ana.

insanın adaleti yok
doğanın var,ona inandım.
avcının arkasındaki
köpeğe benzer
kul, köle ruhlu olanlar
demiş pir sultan.
insan olalım,
kul köle olmayalım diyerek,
doğanın adaletine
sığınalım dedim de
başka bişey demedim.
doğanın adaletine de
alışamadım be ana.

yağan yağmurlarda
çakan şimşeklerde
kaçak bakıştım.
hep ak la karayı seçtim.
bir çift kaçak bakışa
yüreğimi akıttım
varlığımı ortaya attım.
bıçak yarasına da
dil yarasına da alıştım.
borçlu yaşamaya
alışamadım be ana.

allah,dağına göre duman verir
derdine de derman
diyordun hep sen.
gündüzler geçmiyor
akşamlar olmuyor
geceler bitmiyor.
ruhumda ki depremlere
yüreğimde ki yangınlara alıştım da,
geride sizleri gözüyaşlı bırakıp,
ölüp gitme düşüncesine
alışamadım be ANA.

Erol Semiz