Alışamadım Şiiri - Faruk Seven

Varoluş kaygısıyla, sonumu ben getirdim,
Ömrümü törpüledim, törpüledim, bitirdim,
Zerrelerim karıştı, rüzgarın telaşına,
Ömrümü ben bulmadım, velakin ben yitirdim...
Bir ben alışamadım, şu insanlar yurduna,
Bir ben dayanamadım, zihnimin aç kurduna.

Viran sokaklarda, bir aydınlık ummadım,
Her korktuğum şeye, gözlerimi yummadım,
Mucizeler saydılar, inanmadım kimseye,
Bağırdılar çılgınca, hiçbirini duymadım.
Bir ben alışamadım; bütün sesler curcuna!
Bir ben dayanamadım, hakikatin burcuna.

Pişmanlıklar koğuşu, benim hapishanemdi,
Voltalar tesbih gibi, çekilen bir elemdi,
Sayıp döktüm nedendi, ne işim var burada?
Hangi boşluktaydım, hangi kirli alemdi.
Bir ben alışamadım, bu yaşam koğuşuna,
Bir ben ulaşamadım,  güneşin doğuşuna.

Nihayetim ölümken, anlam bulmak güçmüş,
Nefes alıp vermeye, hangi rolden pay düşmüş,
Buraya dahil olmak, ne ağır bir günahmış,
Meğer gerçek denilen, ya yalanmış ya düşmüş.
Bir ben alışamadım, bu safsata dağına,
Bir ben sarılamadım, ölümün kundağına...

       30.10.21 Faruk SEVEN