Alışamadım Şiiri - Kemal Mutlu 3

Önce bakışların terketti beni
Saçların takıldı peşlerine
Pupa yelken
Ayak seslerin dövdü kulaklarımı
Sanki dom dom kurşunu
Gözlerim sende kaldı
İstemedim geri,sustum
Göz çukurlarım giyindi
Siyah okul önlüklerini
Beyaz yakaları göremeden
Gömüldü karanlıklar içime
Öylece kalakaldım
Yerimde
Bir çocuk ağlıyordu
İçimde
Derinde
Hem de taa derinde

Sonra,ben direndim hep
Hayat itti arkamdan
Ve inanır mısın sevgilim
Bıyıklarım bile çıktı sonradan
Hayret, yaşıyordum
Bu ben değildim oysa
Kendime şaşıyordum
Devrimci şarkılar dökülüyordu
Siyaha boyanmış parkamdan
Vurulup düşseydim eğer
Bir sevgilim yoktu
Ağlayacak arkamdan

Ve sonra,evet sonra
Şu gibi akıp geçti zaman
Mutlu,mutsuzluklarım oldu
Yıllarca
Fakirliğimde zenginligimi
Kızgınlığım da dinginliğimi
Yaşadım
Boydan boya yırtılmış yüreğimi
Yamalarla onarmaya çalışmadım
Çiçek bahçelerine de düştü yolum
Rengarenk,mis kokulu
Yine de sensizliğe alışamadım
Acılarım
Ruhumun toprağını altüst ederken
Direndim
Gönül ağrılarımla inceldi
Direncim
Dev şehir çöplükleri gibi
İçin için yanarken yüreğim
Kimseler görmedi
İçimdeki yangını
Söndürmeye çalışmadım
Soyledimmi bilmiyorum bitanem
Ben sensizliğe alışamadım

Kalabalıklar ortasında yalnız
Başkalarına toplu iğne
Kendime çuvaldız olmayı öğrendim
Nereye yağacağını bilmeyen
Sarhoş bulutlar gibi geçti ömrüm
Varım sandığım anlarda
Aslında anladım ki hiç yoktum
Sana yeterinden az
Kendimeyse gereğinden çoktum
Ve sevdiceğim
Yaşam beni yönetti
Ben kendim yaşamadım
Söyledim mı bilmiyorum gamzelim
Ben sensizliğe
Hiç ama hiç
Alışamadım
Alışamadım
Alışamadım....