Alisa Şiiri - Mehmet Arif Sizer

Gecenin bitmeyen kaçıncı yarısındayım
Üsküdar’da martıları zehirliyorlar
Dört yanım leş kokuyor.
İstanbul üzerime yürüyor bazen
Bakır tenli çığlıklar düşüyor sulara
Beton kafesler içinde can veriyor kuşlar
Hayatın yırtık yerine nakış işleyen o çocukların
Pas tuttu parmakları, bütün gülüşler yarım
Sonra insanlar neden suskun, raylar neden soğuk
Diye başımı gövdemden ayırıp
Koyarken efkarın siyah iskeletine
Bir ahımla ayaklanıyor Marmara
Marmara'nın endişesi toprağın karnındaki hasımsız
Depremden değil,
Sokaklardaki keder daha tehlikeli bir enkazdır
Doğanın olağan sarsıntısından.

Hangi kapıyı çalsam saçlarımı
Okşuyor kadınlar
Bir ip cambazının korkak çırağı gibi
Ölümden başka bişi geçmiyor aklımdan
İzmarite boğuluyor uykularım
Her yağmur yarışıyor gözlerimle
Kalabalıklar içinde ücra
Bir yer beğeniyorum
Kendime sarılıp geçiyorum sokaklardan

Uzaktasın; kim bilir nerde, hangi yanlış adreste
Kimlerle oturuyorsun sofraya, kimlerle gülüyorsun
Kimler dokunuyor bedenine, terliyorsun,
Kokular sürüyorsun, sevişiyorsun
Okuyorsun, rüyalar görüyorsun…
Sen kimleri seviyorsun?

Öyle bir sevda ki bu
Nöbetini kimseyle paylaşamam
Vardiyası yok bu hasretin
Günde beş vakit değil üstelik
Yalnızım.
Yalnızım, Alisa!