Alır Gider Şiiri - Fahri Terzi

Gökkuşağı köprülerde,renklerde,
Pamuk ipliğiyle tutar bağ bizi,
Serpilmiş semaya tutmuş denklemde,
Türkülerde söyler yüce dağ bizi.

Aşkın ocağında yandık kavrulduk,
Haramiler lokma etti, yağ bizi,
Zelzeleler vurdu, estik savrulduk,
Gönül dünyasında koymaz sağ bizi.

Çaresiziz aşkı sinmiş ballara,
Küseriz,eseriz almaz,mis bizi,
Kanat çırpmış uçmuş, çıkmış dallara,
Yağmurdan sonrası sarmış sis bizi.

Mahrumiyetle tavlanmış köylerde,
Sevda ekmeye sözledik, biz bizi,
Güller açtı dershanede, evlerde,
Uçuk çağlarda pişirdi,köz bizi.

Elden ele düşürmedik bayrağı,
Hak yolunda eylediler,kul bizi,
Yediden yetmişe okul uğrağı,
Bıktırmadı,caydırmadı pul bizi.

Titrek parmaklarda kalem olmaya,
Uygur.Oğuz, uyardı Göktürk bizi,
Serhat boylarında bayrak olmaya,
Uçurdu yolladı,Atatürk bizi.

Andımızı söylediler çocuklar,
Rehber eylediler sırra, yön bizi,
Ağarmaya başladı tomurcuklar,
Son durağa taşıdılar, dün bizi.

Bahar açar,çiçek doğar sancıdan,
Kuzular koşuşur,sanır tuz bizi,
Ciğer yara gönül ağlar acıdan,
Dert üstüne korlar, torba buz bizi.

Yitikozan saray kurar topraktan,
Omuz verir, uçururlar yel bizi,
Yağmur damlar,çarpar düşer yapraktan,
Alır gider ötelere sel bizi.