Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
gördüğüm kadarıyla çok güzel gözlerin var.
bakışlarınn umut doludur. bana sorulursa o güzel gözlere gülmek yakışır. güzel gözleri ağlatan biri varsa Allah'dan belasını bulur.
bir de tavsiyem var. sil geçmişini
sil karanlık günlerinin acı anılarını
bir güneş gönderiyorum
eritecek yüreğindeki buz topacını
güller açacak yüreğin
gülecek gözlerin
sil eski anıların kara perdesini
aç kollarını
kucakla güneşi
bitir
bitir içindeki sevgisizliği
diyorum. ve yüreğine acılar doldurmuş şiirini kutlamaya yüreğim izin vermiyor.
saygılarımla:
rr.akdora
çok etkili dizeler duygulanmamak mümkün değil...sayın şaire yürek dolusu tebriklerimle...alkışlar
Geçmişe odaklanmak:belkide çoğumuzun yaptığı en büyük yanlışlık bu olsa gerek.aslında hiç olmamış yada bir düşmüş gibi algılayıp önümüzü rüzgara çevirmek lazım.tebrik ediyorum...sevgilerimle..._dejavü_
Anlam bütünlüğünü koruyarak akıyor şiir..
Takıldığım iki yer oldu ; 'Geçmişimdeki' kelimesi 'geçmişte' diye yazılsaydı, 'Hüngür hüngür ağladı, ağladı' dizesi ise sadece 'ağladı ağladı' şeklinde olsaydı daha güzel olurdu diye düşündüm...
Acılar biriktiğinde kalem de ağlıyor.. kutluyorum...
Serbest şiir dalının usta kalemlerinden bir Hatice Katran şiiri.. o yazınca söz söylemeye gerek varmıki. Tebrikler şairem . 3. tam puanın benden.Sevgi dolu yüreğine kır çiçekleri ile donatılmış bir buket yollluyorum. esenlik dileklerimle
Sevgili Hatice Bacım,
Bu bir şiir olmakdan çıkmış..
Dünyanın gerçeklerini anlatıyor.
Gerçekten de dost bildiklerimizin çoğu...
Ya iyi günümüzde
Ya da kendisinin kötü gününde yanımızda.
Güzel şiirdi...
Tebrikler.
Kadir Tozlu
Sevgi bahçemize hüzün bulutları doldu.
Nice dost bildiklerim ulaşılmaz el oldu
Ben ağladım,
Geceye yâren yıldızlar ağladı.
Yüreğim göl oldu.
hüzün ve duygu yüklü bir yürek akması...
nefis bir tema ve anlatım...
saygılarımla kutluyorum ...
Kıymetli üstadım,
Aslında en zor olan fakat en kolay söylenen alıp başımızı gitmek,bizlerin tercihi kolay kolay olmamalı...
Vefasızların yüreklerini sızlatmak varken,niye meydanı
vicdansızlara bırakalım...
Onlar için bizler de sizin gibi katranız zaten...
Dökelim gitsin üstlerine,kurşun yerine...
Başarılı çalışmalarınızın devamı,ortak dertlerimizin devası
olacaktır inşallah,şu mübarek aylar hürmetine...
Kutluyorum, selam sevgi ve saygılar...
Ahmet Necat UCUR, BOZÜYÜK
ŞAİRCİK
Gene kara günler bende kaldı.
Güzel günler ise el oldu...........
Güzel bir çalışma olmuş...Tebrikler....
SON GÜNLERİN FAVORİ SERBESTLERİNDEN.
EN AZINDAN BEN ÖYLE GÖRÜYORUM.
TEBRİKLER HATİCE KARDEŞİM.
KANDİLİNİZ MÜBAREK OLSUN.
SELAM VE DUA İLE.
Bu şiir ile ilgili 46 tane yorum bulunmakta