Alıp Başını Gitmeler Yaşı

Sevmiyor bizi zaman kendince akıp gidiyor
durmadan izlerimizi siliyor dört dönen bu dünyadan
hayat şimdi nazlı bir çiçek yüreğimiz eski bir bahçe
doğduk yaşıyoruz işte gitti giden günler
sorma kendine ne kadar çok mu mutlu oldum
düşünme artık çok mu güzel yaşadım
kendi haline bırak yaşananları unut hayatın hesabını
duramıyorsun yine de düşünmeden geride kalanları
bir an bile olsa düne bakıp duruyorsun nereden nereye
çocukluk gençlik iş güç evlilik emeklilik gibi yani
âşık olmak yalnızlık geliyor aklına özgürlük sonra
çocuklarda büyüdü onlar kendilerine bakar diyorsun
alıp basını gitmeli hallerinde kendince mırıldanıyorsun
son fasıl artık bu demlerin tadını çıkarmalı
içinden geçiriyorsun biriktiriyorsun durmadan
şimdi nerede olsam bakışı yapışıp kalıyor yüzüne
bir sevinç doluyor yüreğine kimsenin fark etmediği

her yer de olmak istiyorsun hayaller kuruyorsun
gidecek sessiz bir yer arıyorsun yüreğinin kuytusu gibi
gidecek bir yer arıyorsun yar kucağı gibi
deniz kenarında olmak geçiyor içinden
sessiz bir köyde olur diyorsun eski bir kasabada
karar veremiyorsun zor geliyor
her şeye yeniden başlamak
alıştığın yalnızlığı alıştığın gökyüzünü
balkonunda bin bir emekle büyüttüğün çiçekleri
yem verdiğin su verdiğin kuşları
her taşına bastığın sokakları düşünüyorsun
dostlarını sevenlerini çocuklarını
sevinçlerin yerini bir hüzün alıyor sessizce
gemilerin batıyor bir bir hayaller denizinde
boynunu büküp kalıyorsun
sonra konuşuyorsun kendinle
öyle kolay olmuyormuş diyorsun
alıp başını gidemiyormuşsun
ha dediğinde yalnızlığı yalnızlıkla kandıramıyormuşsun
her istediğinde alıp başını gitme yaşı değilmiş bu yaş
sonra boğazına kocaman bir yumruk gelip çöküyor
konuşuyorsun yine kendinle teselli makamında
İsmail diyorsun üzülme belki başka bir yaşamda