benim ayaklarımı her gün bir postacı alıp bir yerlere götürür. fonda hep umut kırıntılarının arazi vitesine takılmış tıkırtıları olur. yine de hiç yoktan iyidir diye geçirir içinden ayaklarım. sanırım postacının da antenleri açıktır kulak zamanı.
görüntü çoğunlukla yangın yerleri, kadın ve erkek ilenmeleri, sözün söze değmemesi olarak donmuştur. bir çocuğun, bir salıncağın ellerinden kurtulup dondurmaya inen sesi duyulur arasıra. ancak racon eskimez hiç… geldiği gibi gider; babasının akşam eve gelirken kollarına mahsus taktığı mahcup ve acıdan ağırlaşmış ellerine oturur.
sonra yeni uğraklar, yeni duraklar, yeni adresler… tıka basa dolar ayaklarımın anlığı.
sağ olsun, dönüşte bırakır aldığı yere ayaklarımı kalender postacı. umutsuz yaşanmaz diye işte, açarım hemen ayaklarımın anlığını.
eyvah’tır ötesi. anlık değil de sanki yaşantımızın alnına safi külle yazılmış gam, keder alınlığı…
Ali Tekmil / 06.07.2006 – Urla.
Ali TekmilKayıt Tarihi : 15.9.2008 09:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!