Alın Yazısı Şiiri - Madu Bala

ALIN YAZISI

Bu yorgunluk…
İçimde körelen bir ışığın son hatırası.
Derin bir kuyu var içimde,
Dışımda bembeyaz bir sessizlik.
Bende, Ne fırtına kaldı
Ne de bir sitem edecek nefes.
Güz, ömrüme çoktan çökmüş—
Bir düş gibi, bir hayal gibi…
Alabora.
Ömrüm boyunca yar derdiyle gözyaşı döktüm.
Görmedin.
Bu koca dünyada yüzüm gülmedi;
Felek gülmeme izin vermedi.
Gülmeyi severdim,
Ama güldürülmedim.
Yaşamayı da severdim,
Ama yaşatılmadım.
Hevesim, bir mum gibi eriyip yok oldu.
İçimi döktüm, duyan olmadı.
Hangi dala yaslansam,
Dal kırıldı;
Hangi umuda tutunsam,
Kökü kurudu.
Zararım hep kendime,
Bu yük artık taşınmaz bir hâl aldı.
Yormayın beni.
Gücüm kalmadı.
Son sözüm budur:
Ömrümün nakdi tükendi,
Bu sevdanın akıntısında aktı gitti.
Bu dert benimle başladı,
Benimle biter.
Kapınızı çalmaz sanmayın;
Dert, beklenmedik bir misafir gibi gelir ansızın.
“Üzülmeyin,” demiyorum.
Bu yazgı alnıma kazınmış,
Sessiz bir matem gibi.
Bir gün çekip gidersem,
“Dertleriyle gitti” deyin yalnızca.
Nasıl bir kara sevdaysın ki
Beni böyle dertlere saldın?
Oysa derdin de bir bildiği vardır;
Her hüzün, toprağa düşen bir tohumdur.
Adım çoktan yazılmış kader defterine.
Başka yol kalmadı artık.
Merhameti olan, iki kürek toprak atsın üstüme,
Ve mezar taşıma yazsın:
"ÂLEM DUYDU AVAZIMI, SEN DUYMADIN..."
​-MADU BALAA 03.12.2025